Maar wat is nu een goed voorbeeld van espresso-fictie? Nog steeds niet helemaal duidelijk eigenlijk, de workshop is vooral een 'show don't tell' -oefening. Van deze website word je ook niet wijzer.
Een heel goed idee om publiek aan het werk te zetten, maar helaas toch wat te weinig tijd.
Remco Ensel, schrijver van 'Alleen tijdens kantooruren' komt in het kader van 'Literatuur op de werkvloer' te spreken over het kantoor als 'immateriële mentale cyberspace', als 'parallel universum' van de werkelijkheid. Voorbeelden uit de Russische literatuur worden aangehaald. Ik doe echt mijn best aan te klampen, maar merk dat ik moet lossen en eindig net voor de bezemwagen. Zijn essay in ORP 8.4 is met enige moeite trouwens best te volgen.
Zichzelf niet achter de katheder verstoppend, met het hoofd iets gekanteld en de microfoon enigzins schuin naar opzij strooit Wibo Kosters met losbladige poëzie. Graafmachines en superhelden komen voorbij. Zijn beringde wijsvinger beweegt soms even mee op het ritme van de versregels. Duidelijk iemand met podiumervaring.
Saskia van den Heuvel: Met haar ogen verborgen in de schaduw van een pet, verhaalt zij in een viertal gedichten onder andere over haar voormalig kantoorleven. Ook iemand met podiumervaring maar dan toch weer heel anders.
Twan Niesten: Medecursist van de Lindenberg. Waarschijnlijk net zo nerveus als ik. Leest beheerst en bescheiden zijn twee gedichten die te lezen zijn in het schrijversboek van de Lindenberg wat deze avond, net als ORP 8.4, gepresenteerd wordt.
En toen was het mijn beurt. Mijn debuut wat voordragen betreft. Door wat onduidelijkheid over de toegestane voordraagtijd had ik gewoon maar een heleboel van mijn gedichten meegenomen. Gaandeweg de avond voegde ik toe en verwierp ik. Ook om niet te zeer het uithoudingsvermogen van het publiek op de proef te stellen, bleven vier gedichten over. De vier gedichten vormden een soort samenvatting van de avond. Van de voorbereide praatjes tussen de gedichten vergat ik de helft. Ook kon ik niet zien hoe de zaal reageerde, maar ik hoorde af en toe lachen en ook nog op de goede momenten. Op een gegeven moment begon mijn duim uit zichzelf wel heel raar te bewegen, waardoor ik wat van mijn apropos raakte, maar toen zat het er al bijna op. Applaus was mijn deel en achteraf ook nog wat complimenten van bekenden en onbekenden. Dit smaakte wat mij betreft naar meer. Ook de rosé smaakte trouwens prima. O ja, de foto is trouwens van Vincent Zegveld, hier zijn meer foto's.Singer-songwriter Leontine Snoeren sloot de avond af met eigen werk en covers. Van haar eigen nummers is 'Promises' me bijgebleven. En 'No Pressure over Capuccino' van Alanis Morrisette kende ik lekker wel en haar versie van Hallelujah mocht er ook zijn. (Die van Nikki ken ik gelukkig niet en ik ben er ook niet benieuwd naar)
Hierna nog wat nagekletst, een Hoegaarden gedronken, pinda's geknabbeld, wat handen geschud en toen naar huis gefiets.
