bomen
ze manen tot stilte
bijvoorbeeld:
honderd jaar oud
en vijf meter hoog
maar niet mooi
of lelijk, neen
een boom = een boom
bomen fluisteren niet
Mooie zin
Vandaag één mooie zin geschreven:
vanuit de groenstrook loert het gras
de rest van het gedicht zal ik u onthouden.
vanuit de groenstrook loert het gras
de rest van het gedicht zal ik u onthouden.
30 mei, Oranje Koffiehuis, Arnhem (verslag)
Het was druk. Nu is het snel druk in het Oranje Koffiehuis, een café op huiskamerformaat. Het oudste nog in gebruik zijnde café van Arnhem. Een beetje artistiek, een goede locatie voor een literaire avond. Een beetje alternatief ook, de kruidenthee is een glazen mok heet water met allerhande bladeren erin. Alhoewel de thee er zeer rustgevend uitziet neem ik toch maar een Leffe Blond.
Gezellig vol dus. Vooral met schrijfcursisten van 'het Domein', maar ook met hun vrienden, familieleden, enkele partners en een paar argeloze cafébezoekers. Ik ontwaar enkele bekenden: schrijfdocenten en medecursisten, zoals Hester Macrander. Zij presenteert, kondigt aan wie er gaat voorlezen en doet korte interviewtjes. Doet ze trouwens zeer ontspannen en natuurlijk. Presenteren is haar vak, zo vertelt ze.
'Wat heb je in deze cursus geleerd?'
'Vooral hoe het niet moet,' antwoord ik, of woorden van gelijke strekking. Ik schrap veel, teveel lijkt steeds weer.
Hester en ik zijn tegenpolen. Hesters verhalen zijn stevig geworteld in de realiteit, mijn verhalen absoluut niet.
'Ga je nog een cursus volgen?' vraagt ze ook.
'Misschien een poeziecursus,' antwoord ik.
Enkele dichters antwoorden dat ze proza willen gaan schrijven. Iemand wil gaan tekenen, en een schrijver van een knap anapestisch gedicht zegt in het nieuwe cursusseizoen te gaan macrameën. Whahaha!
Een tweetal schrijfbundels worden gepresenteerd. De eerste exemplaren worden uitgereikt aan een schrijver van een pantoem met eenzelfde titel en aan Herma de Beer, mijn schrijfdocent het laatste half jaar. Haar opmerkingen en natuurlijk ook die van mijn medecursisten hebben er voor gezorgd dat er nog iets van mijn verhaal terecht is gekomen.
Ik lees een gedeelte voor uit 'Hemelse zeilboot'. Het gaat goed. Redelijk rustig, zoals ik me had voorgenomen, lees ik het verhaalfragment voor. De Leffe werkt. Aan het eind wordt zelfs een beetje gelachen om mijn zorgvuldig voorbereide grapje over de door mij ontworpen voorkant van onze verhaalbundel.
Petra Francissen, eveneens een medecursiste, leest een fragment uit haar verhaal 'Lust voor het leven'. Nog meer verhaalfragmenten, gedichten en columns volgen. Tussen de voordrachten door is er muziek van een alleraardigste zangeres en een dito pianist. Ze spelen liedjes rond het thema verhalen. Liedjes met teksten van o.a. Annie M.G. Schmidt en Martine Bijl. Steeds in setjes van twee á drie nummers, precies lang genoeg.
Verrassend snel is het voorbij. Er wordt nog wat gedronken, gerookt, nagepraat, bedankt, hier en daar zelfs gesigneerd en afscheid genomen. De huiskamer wordt steeds leger, ook ik ga maar.
Gezellig vol dus. Vooral met schrijfcursisten van 'het Domein', maar ook met hun vrienden, familieleden, enkele partners en een paar argeloze cafébezoekers. Ik ontwaar enkele bekenden: schrijfdocenten en medecursisten, zoals Hester Macrander. Zij presenteert, kondigt aan wie er gaat voorlezen en doet korte interviewtjes. Doet ze trouwens zeer ontspannen en natuurlijk. Presenteren is haar vak, zo vertelt ze.
'Wat heb je in deze cursus geleerd?'
'Vooral hoe het niet moet,' antwoord ik, of woorden van gelijke strekking. Ik schrap veel, teveel lijkt steeds weer.
Hester en ik zijn tegenpolen. Hesters verhalen zijn stevig geworteld in de realiteit, mijn verhalen absoluut niet.
'Ga je nog een cursus volgen?' vraagt ze ook.
'Misschien een poeziecursus,' antwoord ik.
Enkele dichters antwoorden dat ze proza willen gaan schrijven. Iemand wil gaan tekenen, en een schrijver van een knap anapestisch gedicht zegt in het nieuwe cursusseizoen te gaan macrameën. Whahaha!
Een tweetal schrijfbundels worden gepresenteerd. De eerste exemplaren worden uitgereikt aan een schrijver van een pantoem met eenzelfde titel en aan Herma de Beer, mijn schrijfdocent het laatste half jaar. Haar opmerkingen en natuurlijk ook die van mijn medecursisten hebben er voor gezorgd dat er nog iets van mijn verhaal terecht is gekomen.
Ik lees een gedeelte voor uit 'Hemelse zeilboot'. Het gaat goed. Redelijk rustig, zoals ik me had voorgenomen, lees ik het verhaalfragment voor. De Leffe werkt. Aan het eind wordt zelfs een beetje gelachen om mijn zorgvuldig voorbereide grapje over de door mij ontworpen voorkant van onze verhaalbundel.
Petra Francissen, eveneens een medecursiste, leest een fragment uit haar verhaal 'Lust voor het leven'. Nog meer verhaalfragmenten, gedichten en columns volgen. Tussen de voordrachten door is er muziek van een alleraardigste zangeres en een dito pianist. Ze spelen liedjes rond het thema verhalen. Liedjes met teksten van o.a. Annie M.G. Schmidt en Martine Bijl. Steeds in setjes van twee á drie nummers, precies lang genoeg.
Verrassend snel is het voorbij. Er wordt nog wat gedronken, gerookt, nagepraat, bedankt, hier en daar zelfs gesigneerd en afscheid genomen. De huiskamer wordt steeds leger, ook ik ga maar.
Abonneren op:
Posts (Atom)